Epiloog

27 maart. We zijn ruim een week thuis en komen van de ene dwaze wereld in de andere. Rutte heeft gesproken, dus blijven we zo veel mogelijk binnen, doen individueel boodschappen en houden netjes anderhalve meter afstand van elkaar. Sporadisch vriendenbezoek ontvangen wij in de voortuin. En dan besef ik, dat wij door het oog van de naald zijn gekropen! Dagelijks volgen wij het nieuws, Jinek of Op1 en zien lotgenoten in Peru,  die niet meer op tijd zijn weggekomen, voor minimaal 14 dagen vastzitten in Cusco en onder politiebegeleiding een kwartiertje voor wat boodschappen naar buiten mogen. Of een mevrouw die 30 dagen vastzit in dezelfde jungle die wij net op tijd hebben geannuleerd. Het dorp daar is compleet van de wereld afgesloten. Gelukkig zijn er nog wat levensmiddelen op de lokale markt verkrijgbaar, maar hoe moeten die dorpelingen dat straks overleven? En dan zitten wij hier betrekkelijk rustig en veilig in ons landje met mooi weer, stilte, geen vliegtuigen, weinig verkeer, frisse lucht. Wat ga je dan doen? Voor de derde keer de kast opruimen, tuin aanvegen, zelfde rondje door het park, de was doen. Om niet te vergeten het bijna dagelijkse contact met reisorganisaties en verzekeraars om nog een deel van het extra geld terug te kunnen krijgen. Thuis merk ik ook pas weer hoe belangrijk contact is en maak ik mij zorgen over al die zieken en degenenen die voor hen vechten, brrr.

Maar terug naar die prachtige reis, die inmiddels al weer zo ver weg lijkt. Eergisteren is het fotoalbum thuisbezorgd, dat ik vanuit de reisapp heb samengesteld. En ineens zit ik weer middenin de Andes en staan wij lachend op de foto voor een bergmeer, gletsjer, rostpunt of zitten we te genieten van een lamabiefstukje met een vino blanco.

Wat vond ik nou het leukst of meest indrukwekkend? Moeilijk te zeggen. Alles was mooi en zo verschillend. Daarom nog enkele indrukken in vogelvlucht. Om te starten met Buenos Aires: hier zou ik best kunnen wonen, vooral in Palermo of in Ricoleta, hippe Art-decowijken met veel groen en een aangenaam klimaat. Niet in San Telmo, te druk verkeer, vervallen, veel zwervers. Ook de trottoirs zijn er nog wel een dingetje. Gedifferentieerd, vol kuilen en gaten, levensgevaarlijk; de Wijklijn en afdeling Wmo zouden er hier een dagtaak aan hebben. Als je door de winkelstraten loopt, wordt je regelmatig besproeid door lekkende airco's boven je hoofd. Auto's stoppen niet voor een zebrapad, alleen bij rood licht. En dan de zwervers. Een aantal van hen is dag en nacht in de weer met het verzamelen van plastic, papier en grofvuil en sjokken hiermee op overbeladen handkarren dwars door het toeterende stadsverkeer. Die mensen zouden een topsalaris moeten verdienen i.p.v. een zwerversloon, als ze dat al krijgen.

In Argentinië bestaat ons ontbijt steevast uit koffie, thee en "media luna", een klein gezoete croissant, en een enorme hoeveelheid gebak, zelfs voor mij te veel. Alles is gezoet, van het brood tot de waterige drinkyoghurt (met corflakes of gezoete muesli). 

Na de gletsjers vond ik vooral El Chalten erg leuk. Een dorp dat lijkt te zijn gebouwd door pioniers, trekkers en gidsen met allerlei gekleurde huisjes van diverse materialen (hout, steen, glas en golfplaat) zonder enig stratenpatroon. En overal eethuisjes, biertuinen, hostels. Tiny houses lijken hier te zijn uitgevonden. Het is het vertrekpunt van menige tracking naar de bergtoppen, meertjes of tentenkamp hogerop. Prachtige vegetatie, rivier en kleuren. Ik had er graag nog wat langer gebleven. Wel jammer dat het massief in mist is gehuld.

Ons tweede hostel in El Calefate lag in een wijkje op een heuvel net buiten het centrum met uitzicht op de laguna. Hier vonden wij een eethuisje met langs alle wanden oude bewerkte panneeldeuren als decoratie, kapstok, schilderijlijst of boekenplank. "Waarom heet jullie tent Morisson?" vroegen wij nieuwsgierig. Ze antwoorde: "Heel simpel: deuren, Doors, Jim Morisson..." Logisch toch?!

Tijdens ons verblijf wijk Palermo bleek veel dicht te zijn. Zo reden wij een halfuur met taxi naar het hippe havenkwartier voor een bezoek aan de rooftopbar van het Alvaer Iconotel op de 24e etage met fraai uitzicht over de stad; zondag en maandag gesloten! Ook het Ecopark en de Japanse tuinen bleken die dag gesloten (had toch de Lonely Planet maar wat beter gelezen, Hans!). De citytour per e-step ging niet door; de gids had zich verslapen. En de boottocht in Chili werd halverwege afgelast wegens windkracht 9 en hoogtij. Dit was beslist onze cursus "Omgaan met teleurstellingen".  

In Peru bleek de bus van Colca naar Chivay (lijkt op een Belgisch biermerk) pas op maandag weer te rijden. Gelukkig vonden wij een alternatief: een 4WD reed ons naar het bewuste dorp. Wel krap met 5 volwassenen, maar de enthousiaste chauffeur leidde ons in korte tijd o.a. langs een net uitgebarste vulkaan en een groep condors. In Chivay vonden wij een chauffeur die ons met zijn net nieuwe Mercedes naar Cusco wilde brengen. Een rit van ruim 10 uur, waarbij wij met vijf man 14 plaatsen bezet hielden; ieder een bank voor zichzelf. Dat was de mooiste rit die ik ooit heb gemaakt: hoog, ruig, lama's, vergezichten, bergmeren, enkele besneeuwde vijfduizenders en prachtige wolkenpartijen tegen een helblauwe hemel. De chauffeur stopte waar wij maar wilden. Overigens had ik tijdens een eerdere rit op mijn hoogteApp 4.800 meter NAP afgeklokt! Dat alles maakt het Andesgebergte zo uniek.

Vuurland vond ik eveneens heel indrukwekkend: Beaglekanaal, wildlife (oog in oog staan met pinguïns en zeeleeuwen), Kaap Horn, ruige vergezichten, kolkend water, verte, kleuren, zon en wind en het idee dat hier het einde van de bewoonde wereld is. Wat was ik graag meegegaan op een van de expeditie- of cruseschepen die in de haven liggen te wachten om naar Antarctica te gaan! Al vol en veel te duur natuurlijk. Zo kwamen wij de volgende dag in het park aan bij het einde van Route Nationaal 3, die vanuit Ushuaya over bijna achtienduizend kilometer naar Alaska voert. Die zouden wij -net als Route 40 door Patagonië- nog eens graag met een gehuurde pickupcamper overdoen.

En dan Peru, weer zo anders (Andes). Niet Lima (veel te druk) en ook niet de lange en zandige kusstrook vanuit de hoofdstad naar Ica, waar wij in Huacachina sliepen in een lodge met tenten (oeps, een grote zwarte spin in ons bed!). Van daaruit ging het landinwaards steeds hoger en adembenemender, via Arequipa (mooie stad, vulkaan, mooi plein en prachtig klooster) naar Cusco. In Cabanaconda stond ons meest knusse hostel met houtgestookte pizzaoven, een goedlagse Afrikaanse eigenaar en het startpunt voor die zware tracking door de Colcacanyon eindigend in een busrit met twee lekke banden. Vanuit Cusco (oude Incahoofdstad) kwamen wij tenslotte via een bus- en treinrit (niet heel boeiend) in Aquas Calientes (warme bronnen). Onze kamer lag aan een binnenplaats, waar een overijverige kok 's nachts om drie uur het ontbijtfruit ging snijden: hak-hak-hak. Deze Woody Woodpecker hield ons met zijn mise-en-place aardig uit de slaap. Om half zes ging echter de wekker weer en wachtte een korte bustour naar een onbeschrijflijk mooi Machu Picchu. De rest is history. Enerzijds baal ik, dat wij de jungle en het strand hebben moeten missen, anderzijds blij dat wij allen weer gezond zijn teruggekeerd. Hopelijk tot snel "in levende lijve". Liefs, Hans.