Pakkend Peru

Lieve mensen, het is weer de hoogste tijd voor een nieuwe terugkoppeling. En ja, inmiddels heeft ook Peru mij te pakken. Dat komt vooral door de adembenemende schoonheid van het Andesgebergte: grillige besneeuwde bergtoppen (enkele vijfduizenders), vulkanen, meertjes, kloven en heel veel lama's en alpacas. Hier zijn de mooiste wolkenpartijen die ik ooit heb gezien. Maar je komt er niet zomaar. Daar gaat een lange en hobbelige busrit vanuit Ica aan vooraf. Na 12 uur schudden en slingeren komen wij aan bij onze hostel in Cabanaconde, waar wij uiterst vriendelijk worden ontvangen door een goedlachse en chaotische Frans-Afrikaanse eigenaar, Manu. Beneden is een huiskamercafe met houtgestookte pizzaoven. Tegen sluimerende hoogteziekte -wij zitten hier op ruim 3.000 meter hoogte- serveert men cocathee. Manu geeft nog wat instructies voor de tracking van de volgende dag door de Colcacanyon.

De volgende ochtend starten wij om 8 uur onze tocht. In het dorp slaan wij nog snel wat broodjes, fruit en water in. De tocht duurt officieel zo'n 5 uur, waarbij je dalend de kloof in gaat. De vergezichten zijn prachtig; je blijft plaatjes schieten. Het dalen begint echter zijn tol te eisen en na vier uur beginnen mijn knieën van het zigzaggen, glijden en remmen hevig te protesteren. Maar we zijn al over de helft! Nog een flinke stijging van een uur en we zijn bijna bij onze lodge, bijna. Bender en Michelle (de helft op slippers omdat beide zolen van de bergschoenen loslaten) zijn vast vooruit gegaan. Joke wacht ons bij de voorlaatste brug over kolkend water op. De laatste 500 meter trek ik Diana aan de wandelstokken voort, die kan  echt niet meer. Rond drie uur bereiken wij uitgeput de lodge in Llahuar ("Djawar"). Mama Virginia kookt voor ons en enkele andere gasten heerlijke soep en kip met rijst en groente. Na een snelle douche slapen wij vroeg in. De volgende ochtend is het slechts een halfuurtje klimmen naar de bushalte. De lokale lijnbus pikt ons om 12 uur op. Daarna volgt een helse rit van anderhalf uur over een stenen pad vol kuilen, haarspeldbochten en langs diepe afgronden, die eindigt met twee lekke banden. De laatste valt niet meer te reparen. Omdat de bus dubbele acherbanden heeft ("dubbellucht") besluit de chauffeur zachtjes de rit te vervolgen. De helft van de passagiers, waaronder Joke, Michelle en Bender, besluit samen met nog vier Nederlandse meiden en nog een ander stel te gaan lopen. Diana en ik blijven met klamme oksels en verhoogd hartritme in de bus. Aangekomen bij de hostel wachen wij gespannen op de anderen. Die komen anderhalf uur later zingend terug: "Hans betaalt ons biertje!" of zoiets. Die belofte los ik graag in. Het blijkt dat zij onderweg een lokale gids tegengekomen zijn, die hen via een kortere route door een rivierbeding heeft geholpen. Die avond is er veel te bepraten en staan er tien paar bergschoenen tegen de pizzaoven te drogen.